το βράδυ
το γέλιο σου
κτυπά στους λερωμένους τοίχους
και πολλαπλασιάζεται
μια καταιγίδα
τα μαλλιά σου
βρέχουν το κορμί μου
και κρυώνω
ένα μαχαίρι
τα μάτια σου
βαθιά μέσα μου
με ξεσκίζουν
σου φωνάζω
πού πας
και μ' αφήνεις
σκοτωμένες αναμνήσεις να ζω
και μ' αυτές
να ποτίζω τη μνήμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.